Ένας θεατής του βίντεο αμφισβήτησε ότι ο Σέλντρεϊκ είναι πράγματι επιστήμονας, αναφέρθηκε σε αυτόν βάζοντας τη λέξη βιολόγος σε εισαγωγικά, και τον αποκάλεσε τσαρλατάνο.
         Δεν πιστεύω πως η βιολογία είναι μια επιτυχημένη επιστήμη, πάντως σίγουρα ο Σέλντρεϊκ είναι επιστήμονας, βιολόγος και όχι τσαρλατάνος. Αν αναρωτιέστε σχετικά με τα διαπιστευτήριά του, μπορείτε να διαβάσετε την παρακάτω μου απάντηση. Αμέσως μετά διαβάστε τον ίδιο τον Σέλντρεϊκ να εξηγεί γιατί τα γονίδια δεν ευσταθούν ως εξήγηση για τη μορφοποίηση των βιολογικών ειδών (την διαμόρφωση τρισδιάστατων δομών σε αυτά) και την πηγή των ενστίκτων των ζώων, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου.


         Κίμων
         Στην εξής διεύθυνση μπορείς να δεις τα διάφορα επιστημονικά βραβεία που έχει λάβει, καθώς και τις ομιλίες που έχει δώσει στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
         Απόσπασμα:
         «Ο Ρούπερτ Σέλντρϊκ είναι βιολόγος και συγγραφέας περισσότερων από 85 επιστημονικών εργασιών και 8 βιβλίων. Ήταν ανάμεσα στους 100 παγκοσμίως επιφανέστερους στοχαστές, σύμφωνα με ταξινόμηση του Ινστιτούτου Dutteweiler της Ζυρίχης, την πρώτιστη δεξαμενή σκέψης της Ελβετίας. Στο ResearchGate, το μεγαλύτερο επιστημονικό και ακαδημαϊκό δίκτυο online, η βαθμολογία RG του Σέλντρεϊκ είναι 33.5, το οποίο τον βάζει στους κορυφαίους 7.5% ερευνητές με βάση τις αναφορές από άλλους ερευνητές στις επιστημονικές του δημοσιεύσεις. […] Το 1960 του απονεμήθηκε Μεγάλη Ανοικτή Υποτροφία στις Φυσικές Επιστήμες στο Clare College του πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. Το 1962 έλαβε το Βραβείο Βοτανικής Frank Smart του Κέιμπριτζ και το 1963 το Βραβείο Ευρυμάθειας Greene Cup του Clare College του Κέιμπριτζ. Το 1994, κέρδισε το βραβείο Βιβλίου της Χρονιάς από το Ινστιτούτο Κοινωνικών Εφευρέσεων για το βιβλίο του Επτά Πειράματα που θα Μπορούσαν να Αλλάξουν τον Κόσμο. Το 1999 κέρδισε το βραβείο Βιβλίου της Χρονιάς από το Βρετανικό Επιστημονικό και Ιατρικό Δίκτυο για το βιβλίο του Σκύλοι που Γνωρίζουν Πότε οι Ιδιοκτήτες τους Γυρίζουν Σπίτι, και κέρδισε πάλι το ίδιο βραβείο το 2012 για το βιβλίο του Η Αυταπάτη της Επιστήμης. […] Το Η Αυταπάτη της Επιστήμης εξετάζει τα δέκα δόγματα της σύγχρονης επιστήμης και δείχνει πώς μπορούν να μετατραπούν σε ερωτήματα που ανοίγουν νέες επιστημονικές προοπτικές.»
         Κάποια από τα πανεπιστήμια όπου αναφέρεται να έχει δώσει διαλέξεις, στις ΗΠΑ και σε ευρωπαϊκές χώρες, είναι τα: Cambridge University, City University (Λονδίνο), Ecole des Beaux-Arts (Παρίσι), Imperial College (Λονδίνο), Innsbruck University (Αυστρία), Middlesex University, Manchester Metropolitan University, New York University, Nils Bohr Institute at Copenhagen University (Δανία), Oxford University, Trinity College, Dublin, University College (Λονδίνο), Vienna University (Αυστρία)
         Στην ίδια διεύθυνση μπορείς επίσης να δεις τα ακαδημαϊκά του πόστα. Π.χ. από το 2005 έως το 2010 ήταν διευθυντής του Πρότζεκτ Warrick του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Εξετέλεσε επίσης Διευθυντής Σπουδών στη Βιοχημεία και την Κυτταρική Βιολογία στο Clare College του Cambridge.

         Έψαξα τις έρευνές του στο σάιτ του, όπως μου σύστησες. Αν πας στην εξής διεύθυνση στο σάιτ του, μπορείς να δεις στο "Επιστημονικά άρθρα στη Βιολογία Φυτών και Κυττάρων («Scientific Papers on Plant and Cell Biology») διάφορες εργασίες που έχει δημοσιεύσει πάνω στη βιολογία, όπως στην κυτταρική βιολογία (διαφοροποίηση των κυττάρων) και στις καλλιέργειες. Είναι δημοσιευμένες σε επιστημονικά περιοδικά βιολογίας, όπως στο Περιοδικό της Πειραματικής Βοτανικής (Journal of Experimental Botany). Μπορείς να δεις π.χ. πως το άρθρο με τίτλο "Παραγωγή Αυξίνης σε Αποκομμένα Φύλλα" έχει δημοσιευτεί στο πιο γνωστό περιοδικό στον κόσμο, το Science. Το άρθρο "Η Εμφάνιση και η Σημασία της Αυξίνης στα Υποστρώματα των βρυοφύτων" έχει δημοσιευτεί στο επιστημονικό περιοδικό φυτολογίας Νέος Φυτολόγος (New Phytologist). Το "Παραγωγή Ορμονών σε Ανώτερα Φυτά" έχει δημοσιευτεί στο επιστημονικό περιοδικό βιολογίας Βιολογικές Ανασκοπήσεις (Biological Reviews). Το άρθρο "Πειραματικός Έλεγχος της Υπόθεσης της Μορφογενετικής Αιτιότητας", που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό βιολογίας Biology Forum περιγράφει ένα πείραμα που έγινε σε εργαστήριο σκεπτικιστή βιολόγου για να ελέγξει τη θεωρία που ο Σέλντρεϊκ πρεσβεύει για την ύπαρξη μορφογενετικών πεδίων και τον αιτιακό τους ρόλο στην ανάπτυξη βιολογικών μορφών και συνηθειών (σε αντιδιαστολή με τα γονίδια ως τον αποκλειστικό σχετικό αιτιακό παράγοντα). Και ούτω καθεξής.

                                Η Οπτική του για τα Γονίδια

       Για την οπτική του σχετικά με τα γονίδια, μπορείς να διαβάσεις άρθρο του που έχω μεταφράσει εδώ.
       Σχετική είναι επίσης η βιντεοσκοπημένη συνέντευξή του που υποτίτλισα εδώ.
ενώ στο εξής βίντεο εξηγεί σε διάσημους επιστήμονες τους λόγους για τους οποίους δεν ευσταθεί η άποψη ότι τα ένστικτα των ζώων θα πρέπει να οφείλονται σε γενετικό προγραμματισμό:
       Εφ' όλης της ύλης, καθώς και για τον ίδιο πιο προσωπικά, μιλά σε συνέντευξή του στο BBC εδώ.

       Ειδικά σε σχέση με το ρόλο του γονιδιώματος, και το αν ευθύνεται για την μορφοποίηση των φυτών και των ζώων ή τη συμπεριφορά τους (ένστικτα) λέει, στο προαναφερόμενο άρθρο του, μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

<<Πώς εμφανίστηκαν οι δομές που δεν υπήρχαν πριν; Ούτε οι Πλατωνιστές ούτε οι Αριστοτελικοί είχαν πρόβλημα με αυτό το ερώτημα. Οι Πλατωνιστές έλεγαν ότι η μορφή προέρχεται από το πλατωνικό αρχέτυπο: αν υπάρχουν βελανιδιές, τότε υπάρχει μια αρχέτυπη μορφή της βελανιδιάς και όλες οι βελανιδιές είναι απλά αντανακλάσεις αυτού του αρχέτυπου. Εφόσον αυτό το αρχέτυπο είναι πέρα από το χώρο και το χρόνο, δεν χρειάζεται να θεωρήσουμε πως βρίσκεται εντός της φυσικής μορφής της βελανιδιάς. Οι Αριστοτελικοί έλεγαν ότι κάθε βιολογικό είδος έχει τον δικό του τύπο ψυχής και η ψυχή είναι η μορφή του σώματος. Το σώμα είναι στην ψυχή, όχι η ψυχή στο σώμα. Η ψυχή είναι η μορφή του σώματος και είναι γύρω από το σώμα και περιέχει τον στόχο της ανάπτυξης (που τυπικά ονομάζεται «ενδελέχεια»). Μια ψυχή βελανιδιάς περιέχει την τελική βελανιδιά.

Είναι το DNA ένα γενετικό πρόγραμμα;

Ωστόσο, μια μηχανιστική κοσμοθέαση αρνείται τον ανιμισμό σε όλες τις μορφές του. Αρνείται την ύπαρξη της ψυχής και οποιωνδήποτε μη υλικών οργανωτικών αρχών. Επομένως, οι μηχανιστές πρέπει να έχουν κάποιο είδος προ-μορφισμού. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η θεωρία του Γερμανού βιολόγου Άουγκουστ Βάισμαν [βλέπε ελληνική Γουικιπίντια εδώ] για το βλαστόπλασμα [πλάσμα των γαμετών] αναβίωσε την ιδέα του προ-μορφισμού. Η θεωρία του Βάισμαν έθετε μέσα στο έμβρυο "καθοριστικούς παράγοντες" που υποτίθεται ότι δημιουργούσαν τον οργανισμό. Αυτός είναι ο πρόγονος της σημερινής ιδέας του γενετικού προγραμματισμού, που αποτελεί μια άλλη αναζωπύρωση του προ-μορφισμού με ένα σύγχρονο πρόσχημα.

Όπως θα δούμε, αυτό το μοντέλο δεν λειτουργεί πολύ καλά. Το γενετικό πρόγραμμα θεωρείται ότι είναι ταυτόσημο με το DNA, το γενετικό χημικό. Οι γενετικές πληροφορίες κωδικοποιούνται στο DNA και αυτός ο κώδικας σχηματίζει το γενετικό πρόγραμμα. Αλλά ένα τέτοιο άλμα απαιτεί την προβολή στο DNA ιδιοτήτων που δεν διαθέτει. Ξέρουμε τι κάνει το DNA: κωδικοποιεί τις πρωτεΐνες· κωδικοποιεί την αλληλουχία αμινοξέων που σχηματίζουν τις πρωτεΐνες. Ωστόσο, υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να κωδικοποιείς για τη δομή μιας πρωτεΐνης - ενός χημικού συστατικού του οργανισμού - και στο να προγραμματίζεις την ανάπτυξη ενός ολόκληρου οργανισμού. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να κατασκευάζεις τούβλα και στο να χτίζεις ένα σπίτι από αυτά τα τούβλα. Χρειάζεσαι τα τούβλα για να χτίσεις το σπίτι. Αν έχεις ελαττωματικά τούβλα, το σπίτι θα είναι ελαττωματικό. Αλλά το σχέδιο του σπιτιού δεν περιλαμβάνεται στα τούβλα, ή στα καλώδια, ή στα δοκάρια, ή στο τσιμέντο.

Κατά ανάλογο τρόπο, το DNA κωδικοποιεί μόνο για τα υλικά από τα οποία κατασκευάζεται το σώμα: τα ένζυμα, τις δομικές πρωτεΐνες και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχει απόδειξη ότι κωδικοποιεί επίσης για το σχέδιο, τη μορφή, τη μορφολογία του σώματος. Για να το δείτε αυτό πιο καθαρά, σκεφτείτε τα χέρια και τα πόδια σας. Η μορφή των χεριών και των ποδιών είναι διαφορετική. Είναι προφανές ότι έχουν διαφορετικό σχήμα το ένα από το άλλο. Ωστόσο, οι χημικές ουσίες στα χέρια και τα πόδια είναι πανομοιότυπες. Οι μύες είναι οι ίδιοι, τα νευρικά κύτταρα είναι τα ίδια, τα κύτταρα του δέρματος είναι τα ίδια και το DNA είναι το ίδιο σε όλα τα κύτταρα των χεριών και των ποδιών. Στην πραγματικότητα, το DNA είναι το ίδιο σε όλα τα κύτταρα του σώματος. Το DNA από μόνο του δεν μπορεί να εξηγήσει τη διαφορά στη μορφή· κάτι άλλο είναι απαραίτητο για να εξηγηθεί η μορφή.

Στη σημερινή μηχανιστική βιολογία, αυτή συνήθως θεωρείται ότι εξαρτάται από τα λεγόμενα «σύνθετα μοτίβα φυσικοχημικής αλληλεπίδρασης που δεν έχουν ακόμη πλήρως κατανοηθεί». Έτσι, η σημερινή μηχανιστική θεωρία δεν είναι μια εξήγηση αλλά απλώς η υπόσχεση μιας εξήγησης. Είναι αυτό που ο [διάσημος φιλόσοφος της επιστήμης] Σερ Καρλ Πόπερ έχει ονομάσει "υποσχετικό μηχανισμό"· συνεπάγεται την έκδοση υποσχετικών γραμματίων πληρωτέων σε μελλοντικές εξηγήσεις που δεν υφίστανται ακόμα. Ως τέτοια, η μηχανιστική θεωρία δεν αποτελεί πραγματικά ένα αντικειμενικό επιχείρημα, μα απλώς μια δήλωση πίστης.>>
Πολλά άλλα άκρως ενδιαφέροντα λέει ακόμα για το θέμα στο εν λόγω άρθρο.