Η μεταφυσική διάσταση της βιολογίας
- Ζωή και κοσμοθεωρία ενός μεγάλου βιολόγου

          βίντεο

                                                          Σχόλιο 1

       Η ουσία είναι ότι το παρελθόν υπάρχει αυτή τη στιγμή, όλοι οι χρόνοι υπάρχουν αυτή τη στιγμή, ο θάνατος είναι μια ψευδαίσθηση, το σώμα πεθαίνει αλλά η ψυχή είναι αιώνια. Και ότι όλη η Φύση είναι ψυχική και όλη η Φύση είναι αιώνια και το κάθε κομμάτι της Φύσης είναι αιώνιο, γιατί δεν υπάρχουν καθόλου κομμάτια, όλη η φύση είναι ενωμένη στον χώρο και στον χρόνο. Και το ψυχικό μέρος της Φύσης είναι αυτή η Μνήμη που υπάρχει στα μορφογενετικά πεδία, μία νοημοσύνη που είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητή, ανάλογα με το επίπεδο εξέλιξης των οργανισμών. Και η εξέλιξη της συνειδητοποίησης αυτής της νόησης, αυτής της νοητικής ουσίας, είναι η αποκάλυψη του Θεού στη ζωή μας. Είναι η αποκάλυψη του κρίκου που ενώνει τα πάντα στο χώρο και στο χρόνο, γιατί αποτελεί την κοινή πηγή και κατάληξη των πραγμάτων.

----------------------------
(συνεχίστε στο βίντεο)

                                           

                                                   Σχόλιο 2

      Η μνήμη είναι νοητική ουσία και μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο συνειδητή.
       Δηλαδή αν και η μνήμη στη Φύση, για την οποία ο Σέντρεϊκ μιλάει, μπορεί να μην είναι συνειδητή, είναι ωστόσο νοητική, πρόκειται για τον ασυνείδητο νου της Φύσης.
       Σιγά-σιγά, καθώς η Φύση εξελίσσεται, το ασυνείδητο γίνεται συνειδητό. Συνειδητοποιούμε πράγματα. Συνειδητοποιούμε μνήμες. Συνειδητοποιούμε την νοητική ουσία της Φύσης.
       Λοιπόν ο Σέλντρεϊκ δείχνει ότι το γεγονός πως η Φύση δεν είναι συνειδητή δεν σημαίνει ότι δεν είναι και νοητική. Η Φύση έχει μια νοητική διάσταση. Ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά, ο ήλιος και τόσα άλλα πράγματα, έχουν μια νοητική διάσταση. Βρίσκονται όλα τους στη διαδικασία της συνειδητοποίησης της νοητικής τους ουσίας. Όταν συνειδητοποιούν τη μνήμη τους, όταν συνειδητοποιούν το χρόνο, γίνονται ενεργητικές οντότητες από όπου απορρέουν νοητικά σύμπαντα, ιδέες, συναισθήματα και εσωτερικός κόσμος.
       Και ο λόγος που γίνονται ενεργητικά όντα είναι ότι η διαδικασία της συνειδητοποίησης απελευθερώνει ενέργεια.
       Όπως όταν θυμηθείς μια βαθιά και κρυμμένη σου μνήμη, μπορεί να κλάψεις ή να γελάσεις.
       Έτσι κι όταν θυμηθείς την πηγή του κόσμου, την πηγή του εαυτού σου, συνδεθείς με τη νοητική διάστασή σου, ενεργοποιείσαι. Η ενεργοποίηση αυτή είναι η απελευθέρωση της θείας σου πνοής, δηλαδή εκείνου του στοιχείου σου όπου το Όλο ταυτίζεται με το μέρος και όλη η ενέργεια τού μεταξύ τους χώρου και χρόνου βρίσκεται ενοποιημένη και αμείωτη. Δεν ελαττώνεται, δεν διασπάται σε ύψος, πλάτος και μήκος, σε χρόνο και χώρο. Όλο το Ον βρίσκεται στα μέρη του, τα χρονικά και τα χωρικά. Κι εκεί ο άνθρωπος είναι Θεός και είναι αθάνατος.


----------------------------
(συνεχίστε στο βίντεο)

                                              Σχόλιο 3

 

       Στη συνήχηση, που περιέγραφε μέχρι στιγμής, συνδέεσαι με άτομα του παρελθόντος υπερβαίνοντας το χρόνο.
       Στην τηλεπάθεια, συνδέεσαι με άτομα του παρόντος υπερβαίνοντας το χώρο, τη μεταξύ σας απόσταση.       
       Και στις δύο περιπτώσεις, μπορεί να μην είναι ακριβώς άτομα. Ας πούμε, στην περίπτωση των ιερών τόπων, μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα τόπο που συνδέεται με το παρελθόν του και όσα συνέβαιναν εκεί, ενώ στην περίπτωση των ιερών χρονικών σημείων μπορεί σε κάποια χρονική στιγμή να ανοίξει ένα "παράθυρο" που σου δίνει πρόσβαση σε ολόκληρο το Χρόνο.
       Ο θάνατος είναι ένα τέτοιο παράθυρο.
       Τα αστρικά ταξίδια, οι μεταθανάτιες εμπειρίες, οι αστρικές πύλες, είναι τέτοια παράθυρα. Οι διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης το ίδιο. Κάποιες αστρολογικές στιγμές θεωρούνται τέτοια παράθυρα.
       Γιατί συνδέονται όλοι οι χρόνοι μεταξύ τους; Γιατί ο χρόνος είναι ένα συνεχές γίγνεσθαι, δεν κόβεται.
       Γιατί συνδέονται όλοι ο χώροι μεταξύ τους; Γιατί το νερό ενώνει όλα τα κύματα. Ο χώρος ενώνει όλα τα σώματα.
       Λοιπόν η Φύση δεν σχηματίζεται με βάση τα γονίδια ή τα άτομα, με βάση κομματάκια ή σώματα που φτιάχνουν ένα σύνολο.
       Η Φύση είναι μια απεριόριστη ουσία που συμπυκνώνεται στο χώρο και στο χρόνο σε μορφές. Αυτές συνδέονται μεταξύ τους χρονικά μέσω αυτού που αποκαλεί συνήχηση, και συνδέονται χωρικά μέσω φαινομένων όπως η κβαντική διεμπλοκή ή η τηλεπάθεια.
       Χώρος και Χρόνος τελικά αποτελούν μία ενότητα, σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας. Αυτό λέγεται ενοποιημένο πεδίο.
       Στη φιλοσοφία αυτό εκφράζεται π.χ. απ' τον φιλόσοφο Πλωτίνο. Το παρακάτω είναι από διάλογό του.

 

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Μπορούμε να πούμε ότι το ΕΝ είναι η ύπαρξη;

ΠΛΩΤΙΝΟΣ: Το ΈΝΑ δεν είναι η ύπαρξη, αλλά η ύπαρξη είναι η εκπόρευσή του, η πρώτη γέννηση. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει όνομα για το ΕΝ, είναι ανέκφραστο.

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Κατάλαβα. Είναι περισσότερο μη ύπαρξη παρά ύπαρξη. Δεν έχει όμως σχέση με την εκδηλωμένη πεπερασμένη ύπαρξη;

ΠΛΩΤΙΝΟΣ: Το ΕΝ είναι τα πάντα, και ταυτόχρονα τίποτα. Το ΕΝ είναι τα πάντα, για το λόγο ότι όλα ενυπάρχουν μέσα του. Στους κόλπους του υπάρχουν, και ΘΑ υπάρξουν τα πάντα.

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Κατάλαβα. Το ΕΝ αντιπροσωπεύει τη δυνατότητα. Ποια όμως η σχέση του Ενός με την ζωή;

ΠΛΩΤΙΝΟΣ: Υπάρχει πριν από την ζωή και είναι η αιτία της, εφόσον η ενέργεια της ζωής δεν προηγείται αλλά αντίθετα απορρέει από την ανέκφραστη πηγή του ΕΝΟΣ.

 

       Το Ένα είναι η βίωση μιας ιδέας, του ίδιου του νου. Γιατί όταν όλα είναι ένα, οι διαφοροποιήσεις σβήνουν και τι υπάρχει τότε; Τι υπάρχει όταν σβήνουν τα φώτα του κινηματογραφικού προβολέα; Υπάρχει το πανί όπου πρόβαλλαν τα σχήματα, η θάλασσα όπου έπαιζαν τα κύματα, ο χώρος όπου χόρευαν τα σώματα, η λάσπη από όπου ξεφύτρωναν και όπου κατέληγαν τα λουλούδια.

       Όταν οι κόμποι δεθούν και λυθούν, το σκοινί παραμένει.

       Ήταν, είναι και θα είναι εκεί: αμείωτο, απαράλλαχτο, αθέατο, άμορφο, άδετο και άλυτο.

       Αυτό ο φιλόσοφος Καντ το ονόμασε Dasein, δηλαδή η πραγματικότητα όπως είναι, όχι όπως τη βιώνεις μέσω του σώματος και του νου, μέσω του χώρου και του χρόνου, μέσω του εδώ και του εκεί, μέσω του πριν και του μετά, μέσω του απτού και του φανταστικού.

       Μία ενοποιημένη πραγματικότητα όπου ο νους είναι μέρος της φύσης και όχι ξεχωριστός, όπου η φύση έχει μια άυλη διάσταση που σκέφτεται και θυμάται, όπου ο ήλιος έχει ξαναβρεί το χαμόγελό του και τον κοιτάς κι εσύ χαμογελώντας, από κάτω, από τη Γη.